XOGO LOGO EXISTO

As teorías que vinculan xogo e filosofía non son algo novo. Serviron desde hai séculos para ampliar o campo de batalla dos xogos de cartas ou o xadrez, pasando polo seu máis recente aplicación á contorna da empresa ou o seu estudo como elemento necesario en procesos de aprendizaxe e como parte fundamental da nosa cultura: os nenos coñécense a si mesmos, os seus límites e os do mundo que lles rodea, xogando. Outro tema serían os videoxogos, que como medio nado na segunda metade do século XX, móvese entre o lúdico e o tecnolóxico, e que ten as súas propias regras e referentes.

Para dar resposta a que diaños ten que ver Aristóteles e os disparos de Halo ou que papel xoga a moralidade nos mundos virtuais,"A experiencia de xogar non é unicamente unha experiencia lúdica, senón que consciente ou inconscientemente estamos a imaxinar e interpretando mundos virtuais, experimentando diferentes concepcións do tempo e o espazo", para quen o videoxogo comparte a súa condición de ferramenta de reflexión filosófica con outros medios como a literatura ou o cinema, aínda que "dadas as súas características especiais, tales como a interactividade ou as narrativas hipertextuales, os videoxogos diferéncianse do resto de medios baseados na recepción e supoñen unha ferramenta de reflexión filosófica moito máis interesante na súa condición de actividade performativa por excelencia".

A relación que o xogador establece cos interfaces, coa tecnoloxía, mesmo a súa relación cos avatares que poboan os videoxogos e coas identidades dos personaxes, permite que "teñamos experiencias estéticas, éticas e emotivas". Desde esta perspectiva, o traballo da filosofía é incuestionable, e permite, "por unha banda, un maior goce da experiencia lúdica e por outro, prácticas de xogo críticas".